Gimnazjum

Gimnazjum w Mickunach
Szkolnictwo na terenie gminy mickuńskiej ma głębokie korzenie. Spoglądając dziś wstecz na tę naszą przeszłość widzimy, że nasze dzieje na tej ziemi nabierają zupełnie nowych i nieoczekiwanych znaczeń i wartości.
Centrum administracyjnym gminy jest miasteczko Mickuny, leżące w odległości 17 km na wschód od Wilna i 15 km od granicy litewsko – białoruskiej. Położenie geograficzne Micku już z góry zakładało, że życie społeczne i polityczne miasteczka musi być uzależnione i powiązane z Wilnem. Natomiast usytuowanie przy granicy zawsze wywierało bardzo wielki wpływ na kształtowanie się swoistego i bardzo specyficznego dla tej ziemi etosu narodowego. Na przeciągu wieków dominował na tej ziemi etnos słowiański. Nawet dziś mozaika narodowościowa wygląda następująco 76,3 proc. W miasteczku i całej gminie mickuńskiej stanowią Polacy, 8,3 proc. Litwini, 6,7 proc. Rosjanie i 8,7 proc. inne narodowości: Białorusini, Ukraińcy, Żydzi, Cyganie, Ormianie, przedstawiciele innych nacji, żyjący obok siebie już setki lat.
Specyfika położenia geograficznego i geopolitycznego nie mogła nie wywierać wpływu na oświatę w regionie. Początki oświaty w Mickunach sięgają drugi połowy XIX w., a mianowicie roku 1867, kiedy w Mickunach wybudowano pierwszą państwową szkołę początkową. Najpierw uczono dzieci tylko po rosyjsku. W okresie międzywojennym czynna była początkowo cztero- , a później sześciooddziałowa polska szkoła powszechna. Do około 1934 r. szkoła mieściła się w budynku karczmy. W 1935 r., w ramach rządowego projektu „100 szkół dla Wileńszczyzny”, w Mickunach otwarto nową, jak na owe czasy – nowocześnie wyposażoną szkołą. Przy szkole z czasem postawiono dom dla nauczycieli i inne budynki o charakterze pomocniczym. Wszystkie te budynki służą do dziś.
Otwarcie szkoły sześciooddziałowej nie w Mickunach pewnie nie doszłoby do skutku gdyby nie zaangażowanie w sprawie oświaty w tym regionie Litwy i osobiste poświęcenie Janiny Prystorowej, właścicielki majątku w podmickuńskich Borkach. Janina Prystorowa była małżonką Marszałka Sejmu, a następnie premiera Rządu Rzecypospolitej. Janina Prystorowa była radną gminy mickuńskiej oraz Sejmiku Wileńsko – Trockiego. W 1935 została wybrana w 47 okręgu wyborczym (powiaty wileśko-trocki i święciański) do Sejmu RP. Swoje pobory przekazywała Towarzystwu opieki nad Wsią Wileńską z przeznaczeniem na oświatę. Duży wkład pieniężny poczyniła w budowę w Mickunach szkoły powszechnej. Janina Prystorowa miała wrodzony talent pedagogiczny, bardzo skrupulatnie i umiejętnie wybierała kadrę nauczycielską i kierowniczą. Zarówno pierwszy dyrektor Wacław Goch, jak i wszyscy nauczyciele miele wyższe wykształcenie pedagogiczne – byli po studiach na uniwersytecie Stefana Batorego. Wacław Goch, magister filologii umiejętnie kierował szkołą do wojny 1939 r.
W okresie wojennym była nadal czynna z niedużymi przerwami. Tuż po wojnie w 1946 roku, na wileńszczyźnie zezwolono nauczać dzieci również po polsku. W liczbie szkół, gdzie uczono po polsku znalazła się również szkołą mickuńska. Pierwszym powojennym dyrektorem A. Osmołowski, który kirował szkołą do 1951 roku. W 1951 roku dyrektorem został Julian Szczęsnowicz, były kapitan Dywizji T. Kościuszki, i tę funkcję pełnil aż do śmierci w 1965 r.. Dzięki staraniom dyrektora J. Szczęsnowicza szkoła otrzymała w 1956 r. status średniej.
Od 1965 r. stanowisko dyrektora szkoły piastuje Bernard Awłosewicz, absolwent Szkoly Średniej Nr. 26 w Nowej Wilejce. Obejmując kierownicze stanowisko miał już ukończone studia w Wileńskim Instytucie Nauczycielskim na wydziale historii oraz w Instytucie Pedagogicznym im. A. Hercena w Leningradzie, również na historii. Jest zasłużonym nauczycielem Republiki Litewskiej, posiada wiele odznaczeń państwowych za ofiarną pracę pedagogiczną i dyrektorską. Jest prawdziwym i zasłużonym gospodarzem swojej placówki. Dzięki jego staraniom szkoła jest zawsze dopatrzona i zdatna do użytku w każdym roku szkolnym.
Życie każdej szkoły jest wypełnione teścią, a treściwość życia zależy przecież od zespołu, który w tej szkole pracuje. Sukcesy w olimpiadach i konkursach, zawodach sportowych i wystawach, ,,nawracanie” na dobrą drogę leniuchów i wagarowiczów, udane imprezy pozalekcyjne, wystąpienia uczniów poza murami szkoły oraz wycieczki dalekie i bliskie pod hasłem ,,poznaj swój kraj i świat” – wszystko to stanowi treść życia naszej szkoły. W pamięci setek uczniów pozostawiła niezatarte wrażenie uroczystość otwarcia gmachu nowej szkoły 1 września 1978 r.
Lata 80-te weszły do historji jako lata wychowania uczniów przez pracę. Obecnie szkoła prowadzi pracę dobroczynną – opiekuje się ludźmi samotnymi, ubogimi i niepełnosprawnymi.
1 września 1991 r. do szkoły powróciło po 52 latach nauczanie religii i święty krzyż zajął swoje miejsce w każdej klasie.